Ze kreeg een paspoort en een vrijstelling voor de inburgering, vertelt Pamela Nijhuis (30). Het duurde nog twee jaar voordat Lhamo, die in Tibet nooit naar school is geweest, Nederlandse les kreeg. Toen Pamela haar begin dit jaar ontmoette was de coronapandemie in volle gang. ”Ik werkte in de evenementenbranche en was daardoor werkloos, maar ik wilde toch iets zinvols gaan doen.” Bij een zoektocht op internet beviel het ABC haar vanwege het persoonlijke contact. Na een korte digitale introductie zocht ze Lhamo thuis op.

Hoe ging dat in het begin, konden jullie met elkaar praten? Ze lachen allebei bij de herinnering. Pamela: “Eerst heel moeizaam, het was echt zoeken naar woorden en ik gebruikte het lesboek.” Maar het klikte wel tussen de twee dertigers en gelukkig kwamen er bij Lhamo weer woorden naar boven uit de inburgeringscursus die door corona al een jaar gestopt was. Inmiddels kan Lhamo zich aardig verstaanbaar maken en werkt ze in een nagelstudio.

Tegelijkertijd wil ze ook haar eigen cultuur levend houden, ze heeft contact met Tibetanen in Amsterdam. Natuurlijk mist ze haar familie heel erg.  Ze belt regelmatig naar haar moeder die met haar broers en hun gezinnen in één huis wonen. “In Tibet wonen de families heel anders dan hier.” Lhamo leert veel van Pamela maar andersom ging Pamela zaken in haar eigen leven (“mijn bubbel”) relativeren door haar verhalen. Ze werkt weer als freelancer, dit keer bij de NTR (publieke omroep). Wat haar verder in de omgang met Lhamo opvalt is haar gastvrijheid. “Ik ken dat zelf ook, ik ben half Pools, mijn moeder komt uit Polen, die is precies hetzelfde.” Voor de toekomst droomt Lhamo van een eigen nagel- en pedicurestudio. Lachend: “Maar dan moet ik wel beter Nederlands spreken.” Pamela knikt, dat komt wel goed.